Trybunał Sprawiedliwości UE ponownie za kredytobiorcami

Kolejne pozytywne dla wszystkich frankowiczów doniesienia z Luksemburga. Wyrok TSUE uregulował właśnie ostatnie wątpliwości dotyczące polskiego orzecznictwa. Co one oznaczają w praktyce dla kredytobiorców?

Po pierwsze klienci mogą dochodzić całego roszczenia odsetkowego, bez względu na podnoszone przez banki zarzuty zatrzymania.
— Przypomnę, że klienci tracili dotychczas kilkadziesiąt, a nawet kilkaset tysięcy złotych w związku z podnoszonymi zarzutami zatrzymania i wyrokami sądów. To naprawdę świetny dzień dla frankowiczów – podkreślił adwokat dr Jędrzej Jachira, wspólnik w kancelarii Sobota Jachira.

Po drugie, Trybunał stwierdził dzisiaj (14.12.2023), że banki mają mniej czasu na dochodzenie roszczeń wobec swoich klientów. Dotychczas zakładano, że jest to możliwe od momentu prawomocnego unieważnienia umowy. Teraz wiadomo, że termin ten nie może być wcześniejszy, niż termin dochodzenia tożsamych roszczeń przez klienta.
Po trzecie, Trybunał potwierdził ponownie, że banki nie mogą domagać się od klientów wykazania świadomości o tym, z czym wiąże się unieważnienie umowy kredytowej. W praktyce oznacza to, że postepowania będą przebiegały jeszcze sprawniej, niż dotychczas.

Nasz prawnik, adwokat dr Jędrzej Jachira podkreśla, że dzisiejszy wyrok to zapewne ostatni dotyczący niejasności związanych z postępowaniami frankowymi.
Szacuje się, że w polskich sądach toczy się około 150 tys. spraw „frankowych”. Dla większości z nich dzisiejszy wyrok Trybunału to bardzo ważna informacja.
– Teraz czas na kwestie WIBOR i kredytów złotówkowych. Nasza kancelaria prowadzi kilka takich spraw przed polskimi sądami. Mamy nadzieję, że sądy, do których skierowaliśmy pozwy WIBOR, uwzględnią nasze wnioski o zadanie pytań prejudycjalnych do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej – dodaje Jachira.

Wyrok TSUE z dnia 14.12.2023 r., Getin Noble Bank S.A., C-28/22:

1. Art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13 w związku z zasadą skuteczności należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej prawa krajowego, zgodnie z którą w następstwie uznania za nieważną umowy kredytu hipotecznego zawartej przez przedsiębiorcę z konsumentem, z uwagi na zawarte w tej umowie nieuczciwe warunki, termin przedawnienia roszczeń tego przedsiębiorcy wynikających z nieważności rzeczonej umowy rozpoczyna bieg dopiero od dnia, w którym staje się ona trwale bezskuteczna, podczas gdy termin przedawnienia roszczeń tego konsumenta wynikających z nieważności tej umowy rozpoczyna bieg w chwili, w której dowiedział się on lub powinien się dowiedzieć o nieuczciwym charakterze warunku powodującego tę nieważność;
2. Art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej prawa krajowego, zgodnie z którą na przedsiębiorcy który zawarł umowę kredytu hipotecznego z konsumentem nie spoczywa obowiązek sprawdzenia czy konsument ten ma wiedzę o skutkach usunięcia nieuczciwych warunków zawartych w tej umowie lub o niemożności zachowania mocy wiążącej owej umowy, w przypadku usunięcia tych warunków;
3. Art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13 w związku z zasadą skuteczności należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej prawa krajowego, zgodnie z którą w sytuacji gdy umowa kredytu hipotecznego zawarta przez przedsiębiorcę z konsumentem nie może już pozostać wiążąca po usunięciu nieuczciwych warunków zawartych w tej umowie, przedsiębiorca ten może powołać się na prawo zatrzymania umożliwiające mu uzależnienie zwrotu świadczeń otrzymanych od tego konsumenta od przedstawienia przez niego oferty zwrotu świadczeń, które sam otrzymał od tego przedsiębiorcy lub gwarancji zwrotu tych ostatnich świadczeń, jeżeli wykonanie przez tego samego przedsiębiorcę tego prawa zatrzymania powoduje utratę przez rzeczonego konsumenta prawa do uzyskania odsetek za opóźnienie od momentu upływu terminu nałożonego na danego przedsiębiorcę do wykonania zobowiązania umownego po tym, jak przedsiębiorca ten otrzyma wezwanie do zwrotu świadczeń zapłaconych jemu w wykonaniu tej umowy.